کتاب مصائب عشقاز مجموعه‌ی مدرسه‌ی زندگی با هدف کمک به شما در جهت ارتقاء گروهی از مهارت‌های عاطفی تحت عنوان واقع‌گرایی رمانتیک، به نگارش درآمده است تا شما را با ماهیت حقیقی عشق آشنا کند.

باید به غم خود واقف بود. گرچه صرفاً داشتن آگاهی مشکل را حل نمی‌کند، اما حداقل مشکلات را مشخص می‌کند، حس انزوا و رنج را کم کرده و باعث می‌شود تا بپذیرید که بعضی از غصه‌ها کاملاً طبیعی هستند. بر همین اساس مجموعه‌ی مدرسه‌ی زندگی (The school of life) زیر نظر نویسنده‌ی مشهور آلن دو باتن (Alain de Botton) در کتاب مصائب عشق (The sorrows of love) قصد دارد تا شما را با توقعات درستی که می‌توان از عشق داشت آشنا کرده و به بررسی این بپردازد که چرا عده‌ای بخش عظیمی از زندگی خود را بدون هیچ دلیل شخصی یا بداقبالی‌ خاصی، در سرخوردگی از عشق به سر می‌برند. او سعی دارد تا با طرح نکاتی صریح و رک در مورد واقعیت‌های عشق، نگاهی متفاوت و کمتر دیده شده به موضوع عشق را ارائه دهد.

هر کدام از ما، برخلاف تمام آمارها، عمیقاً به عاقبت عشق خود خوش‌بین هستیم و هیچ آمار و ارقامی نمی‌تواند ایمان ما را به عشق‌مان ذره‌ای متزلزل کند. هزاران رابطه را در میان اطرافیان‌مان می‌بینیم که به جدایی منجر شده، اما عشق خود را با همه‌ی آن‌ها متفاوت می‌دانیم. پیوسته مشکلات موجود در روابط دیگران را می‌بینیم، اما همچنان همه‌ی خبرهای منفی را با تمام قوا پس می‌زنیم. علی‌رغم دیدن ناکامی‌ها و تنهایی‌ها، همچنان به تصورات بلند پروازانه‌ی خود از ماهیت روابط تکیه می‌کنیم، حتی اگر یک نمونه از آن روابط ایده‌آل را هم در عالم واقع ندیده باشیم.

رابطه‌ی ایده‌آل مثل پلنگ برفی می‌ماند. وفاداری ما به یک رابطه‌ی ایده‌آل، نه بر اساس تجربیات و شواهد شخصی خودمان، بلکه بر اساس عقاید بی‌حساب‌ جامعه مبنی بر چگونگی زندگی مشترک با فردی دیگر شکل می‌گیرد. مشکل با ازدواج آغاز می‌شود. اگر دنیای خردمندانه‌تری داشتیم، شروط ازدواج‌مان را از همان روز اول تعیین می‌کردیم.

در روز ازدواج، دو شخص با تمام نواقصی که دارند متعهد به تحمل مادام‌العمر مجموعه‌ای از مشکلات طاقت‌فرسا می‌شوند. این عهدی است برای تحمل ساعت‌ها ناراحتی در کنار هم، بدون سرزنش غیرمنصفانه‌ی یکدیگر. خانواده و دوستان هم، با اذعان به رنج‌های رابطه‌ی خود، دور هم جمع می‌شوند و شجاعت این زوج را تحسین می‌کنند و در عین نگرانی و آگاهی از مسیر صعب‌العبور و در بسیاری موارد نابود کننده‌ای که پیش روی آن‌هاست، برایشان آرزوی خوشبختی می‌کنند.

اما آلن دوباتن در کتاب حاضر شما را با ماهیت حقیقی عشق روبه‌رو می‌کند تا مصائب عشق را به جای نشانه‌ی نفرین و مصیبت شخصی، به چشم بخشی از حقایق زندگی ببینید. بدون شک درک این امر خود یک گام مهم و تسلی‌بخش رو به جلو محسوب می‌شود. امید است که این کتاب کمک کند تا این گام را سریع‌تر و مطمئن‌تر بردارید.

جملات برگزیده کتاب مصائب عشق:

– در اثر آرامش ناشی از صداقت است که عشق را احساس می‌کنیم.
– تنهایی شدید همواره یکی از تبعات باهوش و احساساتی بودن است.
– تنها زمانی می‌توان دلایل وصلت را واقعی دانست که تجرد و تأهل شرایط برابری داشته باشند.
– عشقی که از والدین‌مان دریافت می‌کردیم هر‌گز نمی‌تواند الگوی کارآمدی برای تجربه‌ی عشق در دوره‌ی بزرگسالی باشد.
– مشغله‌های داخل منزل نشانه‌ی مرگ عشق نیست، بلکه اموری است که هنگام عمیق‌تر شدن عشق درگیرشان می‌شویم.

در بخشی از مصائب عشق می‌خوانیم:

مکتب رمانتیک می‌گوید‌ ما بیشترین توجه و محبت‌مان را نثار شریک زندگی‌مان می‌کنیم. درحقیقت، شریک زندگی‌مان را به این خاطر انتخاب کرده‌ایم که خیلی دوستش داریم و به همین جهت، در ارتباطِ با او، به محبت‌آمیز‌ترین و محترمانه‌ترین شکل رفتار می‌کنیم. دوستان‌مان را دوست داریم، اما به شریک زندگی‌مان عشق می‌ورزیم. به همین دلیل، با او بسیار مهربان‌تر از دوستان‌مان هستیم.

اما در کمال تعجب می‌بینیم که حقیقت کاملاً متفاوت است. اگر همه‌چیز طبق برنامه پیش برود، چیزی شبیه یک هیولای عاشق می‌شویم و، مطابق واقع‌گرایی رمانتیک، احتمالاً به شریک زندگی‌مان کمتر از هر کسی دیگری توجه و محبت می‌کنیم.

چه چیزی این رفتار بدِ ما را توجیه می‌کند؟ اولاً زندگی‌مان از بسیاری ابعاد در معرض خطر است. با دوستان‌مان نهایتاً یک غروبی را سپری می‌کنیم و مهم‌ترین دغدغه‌مان احتمالاً پیدا کردن یک رستوران خوب است. اما اگر رابطه‌مان با کسی که دوستش داریم خوب پیش برود، او را درگیر اساسی‌ترین و پیچیده‌ترین مسائل‌ زندگی‌مان می‌کنیم. از او می‌خواهیم برایمان نقش معشوق، عاشق‌، بهترین دوست، محرم اسرار، پرستار، مشاور اقتصادی‌، راننده‌، همکلاسی، دوست اجتماعی، و هم‌بستر را ایفا کند. به همراه او خانه‌ای دست‌وپا می‌کنیم، کودکی را بزرگ می‌کنیم، مسائل مالی خانواده را اداره می‌کنیم، از والدین سالخورده‌مان پرستاری می‌کنیم، شغل‌مان را مدیریت می‌کنیم، به تعطیلات می‌رویم، و معاشقه می‌کنیم. این میزان از کار و مسئولیت به قدری سخت و خسته کننده است که در بازار کارِ استاندارد هیچ‌کس قادر به انجام حتا بخشی از آن هم نیست. یک عاشق نمونه باید در آن واحد روانکاو، پزشک‌یار، معلم، مهمان‌دار، آشپز، پرستار، و ملازم باشد. اگر اینطور است، تقاضای ازدواج از کسی که بهترین‌ها را برایش می‌خواهیم درخواستی بی‌اندازه متوقعانه و بسیار ظالمانه است.