رخداد کویر

همه ما در برخی از دوره‌های سخت زندگی‌مان طعم تلخ عشق یکطرفه را چشیده‌ایم. غم و اندوه ما همراه با حس قطعیتی است که اگر این گوهر گریزپا لبخند را به لب‌هایمان برمی‌گرداند آن‌وقت بود که ما شادی را به تمام معنا درک می‌کردیم. خوشبختی نوید داده شده در کتاب‌ها به شکل وسوسه‌انگیزی نزدیک به نظر می‌رسد، کاملاً واقعی و در عین حال به طرز زجرآوری دور از دسترس.

یکی از بزرگ‌ترین پازل‌های ذهنی که زندگی روزمره ما را وامی‌دارد تقریباً به طور منظم به آن فکر کنیم این است که: «چرا آدم‌ها اینقدر مزخرف هستند؟ چطور می‌شود مردم اینقدر غیرقابل اعتماد، پرخاشگر، فریبکار، بی‌معرفت، دو رو، یا بزدل می‌شوند؟» در جستجویمان برای یافتن پاسخ، به این جواب مرسوم و وسوسه‌انگیز می‌رسیم که: آدم‌ها خیلی آشغال تشریف دارند.

در پاسخ به پرسش عشق چیست، ما بیش از هرچیز می‌خواهیم بدانیم چرا این حس به سراغ‌مان می‌آید و خواب و قرار را از ما می‌گیرد. بعد از جان، شاید آبرو و منزلت عزیزترین دارایی ما باشد. اگر اینطور است، پس این عشق چه نیاز یا نیازهایی از ما برطرف می‌کند که حاضریم جان و مال و آبروی خود را در راهش فدا کنیم؟

ما همه توقع داریم که عشق برایمان منبع بزرگ‌ترین شادی‌ها‌ باشد. اما در عمل، منشأ عمیق‌ترین غم‌هاست. کمتر رنجی در دنیا با مصائب عشق برابری می‌کند. از دید ناظر بیرونی، عشق ممکن است حتا به‌اشتباه منبع یأس و سرخوردگی دیده شود. باید سعی کنیم به غم خود واقف باشیم. اگرچه صِرف داشتن آگاهی مشکل را حل نمی‌کند…

عجیب است که عشق در نظر ما یک مفهوم است در حالیکه دو مفهوم یکسر متفاوت در این کلمه نهفته است: دوست داشته شدن و دوست داشتن. از نظر ما تنها زمانی یک رابطه سالم است که آماده‌ی دوست داشتن دیگری باشیم و تصور مبهمی از میل شدیدمان به دوست داشته شدن داشته باشیم.