رخداد کویر

قرار اولمان است و طبیعی است که پر از دلهره باشیم. تمام فکر و ذکرمان این است که قبل از هرچیز سوتی ندهیم و بعد چطوری رفتار کنیم و از چی حرف بزنیم که از ما خوشش بیاید، نه این‌که این اولین و آخرین قرارمان باشد. بهتر است همواره دو اولویت را مد نظر قرار دهیم: یک، خودمان باشیم. دو، چاپلوسی نکنیم.

مردم تقریباً ناخودآگاه به هر کسی که تنها زندگی می‌کند و یا به نظر می‌آید که به رابطه‌ی عاشقانه‌اش پایان داده با ترحّم و یا به عنوان فردی که گرفتار مشکل حادّی شده نگاه می‌کنند. چون از نظر آن‌ها امکان‌پذیر نیست که در آنِ واحد هم بتوان تنها زندگی کرد و هم نرمال بود. زمانی تغییر از حالت مجردی به حالت تأهل دارای ارزش واقعی خود خواهد بود که فرد در انتخاب خود آزاد باشد.

وقتی به تنهایی فکر می‌کنیم اولین واکنش ما حس بد یا وحشت است. کمتر آدمی پیدا می‌شود که بتواند تنهایی را تحمل کند. آدم تنها لابد یک مشکلی دارد که نمی‌تواند با دیگران بجوشد. حتا این احساس به سراغ کسانی که روابط اجتماعی نسبتاً بالایی هم دارند می‌آید. ظاهراً این نوع تنهایی سرنوشت خیلی‌هاست. ولی آیا ممکن است این سنخ تنهایی خوبی‌هایی هم داشته باشد؟

خیلی از ما تحمل چند روز ماندن در خانه را نداریم، بخصوص در مواقعی مثل ایام قرنطینه. احساس می‌کنیم سرِ کار راحت‌تر هستیم تا توی منزل. حتا اگر شغل‌مان تکنسین کارخانه باشد با شیفت کاری گردشی، بازم شیفت شب را به سر و کله زدن با اهل و عیال ترجیح می‌دهیم. چرا؟هرچند ممکن است کار کردن دل‌فریب نباشد، اما جالب اینجاست که انسانی ترین بخش زندگی است.

امروز ظاهراً دست‌مان در انتخابِ یار و همسر باز است؛ دیگر مثلِ گذشته نیست که پدر و مادر یا بزرگ‌ترها و آداب و رسوم انتخابِ ما را محدود کنند. اما روانکاوی به ما می‌گوید این پیشینه‌ی روانشناختی ماست که طوری زمینه‌چینی می‌کند که فقط عاشق افراد بخصوصی شویم. معیارهایی که ذهن و قلب ما را در انتخاب عشق‌مان هدایت می‌کنند ریشه در چیزی دیگری دارند: دوران کودکی.

در بچگی وقتی از ما می‌پرسیدند می‌خواهی در زندگی چه کاره شوی، جواب اکثر ما این بود که می‌خواهم دکتر بشوم / مهندس بشوم. هیچ‌کس نمی‌پرسید می‌خواهی با زندگی‌ات چه کار کنی؟ می‌خواهی چطور زندگی کنی؟ به فرض که دکتر / مهندس شدی، بلدی با همسر، همکار، بقال سر کوچه، غریبه‌ی داخل مترو اختلاط و گفتگو کنی و سر اختلافات خود به مصالحه برسی؟

همه ما در برخی از دوره‌های سخت زندگی‌مان طعم تلخ عشق یکطرفه را چشیده‌ایم. غم و اندوه ما همراه با حس قطعیتی است که اگر این گوهر گریزپا لبخند را به لب‌هایمان برمی‌گرداند آن‌وقت بود که ما شادی را به تمام معنا درک می‌کردیم. خوشبختی نوید داده شده در کتاب‌ها به شکل وسوسه‌انگیزی نزدیک به نظر می‌رسد، کاملاً واقعی و در عین حال به طرز زجرآوری دور از دسترس.

یکی از بزرگ‌ترین پازل‌های ذهنی که زندگی روزمره ما را وامی‌دارد تقریباً به طور منظم به آن فکر کنیم این است که: «چرا آدم‌ها اینقدر مزخرف هستند؟ چطور می‌شود مردم اینقدر غیرقابل اعتماد، پرخاشگر، فریبکار، بی‌معرفت، دو رو، یا بزدل می‌شوند؟» در جستجویمان برای یافتن پاسخ، به این جواب مرسوم و وسوسه‌انگیز می‌رسیم که: آدم‌ها خیلی آشغال تشریف دارند.

چرا رفتار شریک زندگی‌ام یک طوری شده؟ چرا کمتر به من توجه می‌کند؟ درکم نمی‌کند؛ فکر و ذکرش شده کار و صحبت با دوستانش. پس من چی؟ قرار بود هر روزمان سرشار از عشق باشد. چرا اینطوری شده؟ او اصلاً با من بدرفتاری نمی‌کند، اما توجهی هم به من ندارد. مشکل کجاست؟ آیا مشکل از من است یا از او؟ یا از هیچ‌کدام؟